FAKİR YAŞIYORUZ

Bahse konu olan maddi değil, manevi fakirlik. İnsani ilişkilerimizde, dostluğumuzda, arkadaşlığımızda, aile ilişkilerimizde, ticari ve siyasi ilişkilerimizde cimriyiz. Kötü olan da esas budur. Bunları çözebilsek maddi problemlerimizi de kolay çözeceğiz. Ama her geçen gün manevi fakirliğimiz artıyor. Bu dünyada çok fakiriz, çok! Maddiyatı zengin olanlar daha fakir desem! İnşallah gelecek dünyamızda fakir olmayız.
Nasıl bir fakirlik mi?
-Tatlı sözler söylemekte,
dilimiz fakir.
-Arayıp sormakta,
halimiz fakir.
-Sadaka vermekte,
cebimiz fakir.
-Sevdiklerimize zaman ayırmakta,
gönlümüz fakir.
-Sevgileri yaşamakta,
yüreğimiz fakir.
-İhtiyacım var sana deyince gitmekte,
ayaklarımız fakir.
-Teselli etmekte,
kelimelerimiz fakir.
-Çok çalışıyoruz, bereketimiz fakir.
-Dostlukta ipliğimiz fakir. Pamuk ipliği ile bağlıyız. Hatta bir çorba tasına da bağlı olabiliyor.
-Yol arkadaşlığında yoldaşlığımız fakir.
-İstişarede sükunetimiz fakir.
Öfkemize mahkumuz. Patlayacak bomba gibiyiz. Kar başında dahi kavga ediyoruz. Huzur tepiyor mu bize ne? Konuşamıyoruz. Didişmekten kendimizi gördüğümüz yok. Didişecek bir şey bulamazsak kendimizle didişiyoruz. Gereksiz meşguliyetlere dalıyoruz.
Yapmayalım dostlar! Yaptığımız inatlaşmanın, didişmenin, bencilliğin bize ve muhataplarımıza bir hayrı yoksa kime yarar?
Mevlana der ki;
-Akıl;
Bir Kuzu,
-Nefis;
Bir Kurt,
-İmansa;
Bir Çobandır…
-İman Kuvvetli Olmazsa,
Nefis Aklı Yer..
Aslında bu dünyada gerçekte zaten hepimiz fakiriz.
Yunus’un da dediği gibi;
“Anne rahminden indik pazara,
Bir kefen aldık döndük mezara.”
Hepsi bu kadar.
Sağlıcakla kalınız.