NASIL KONUŞUYORUZ?

Lakırdı mı, laf mı, söz mü, kelam mı? Hangisi ile konuşuyoruz? Hepsi farklı şeyler.
Eskilerin lafügüzaf diye tabir ettikleri şey, boş laf, boş lakırdı anlamındadır. Leyleğin “laklak” sesinden geliyor olabilir.
Laf, lakırdıdan bir gömlek üsttedir. Yine de pek hoş olmayıp, dedikodu anlamına da gelebilir. Laf atmak, laf taşımak, lafını bilmemek, laf ola beri gele, lafı ağzında gevelemek gibi. Laf cambazı tabiri de vardır. Kandırıcı, geveze anlamında olup iyi bir meziyet değildir.
Söz, laftan bir gömlek üsttedir. Söz itibardır, haysiyettir. Kötüye kullanılması halinde “Söz ayağa düştü.” denir. Sözü dinlenir olmak, değerli insan olmak anlamındadır. Söz önemlidir. “ Söz var iş bitirir, söz var baş yitirir.”
“ Güzel gözünden, yiğit sözünden belli olur.”sözleri de sözün değerini ortaya koyar.
Kelam ise sözün yüksek halidir. Bir hikmettir, müstesna ve doğru ifadelerdir. Bilgeliğin işaretidir. Kelamın en yücesi Kelametullah’tır, yani Kur’an-ı Kerim’dir.
Her insan kelam edemez. Karacaoğlan; “ Mecliste arif ol, kelamı dinle/El iki söylerse sen birin söyle” der.
Okumayan, düşünmeyen, muhakeme etmeyen toplumlarda insanlar laklak eder, laf üretir, dedikodu yapar ama söyleyecek sözleri yoktur. İki kelam yerine, laf taşımaya ve kavgaya hazırdırlar.
Şimdi soralım; lakırdı mı ediyoruz, laf mı atıyoruz, söz, sohbet mi ediyoruz, yoksa kelam mı ediyoruz?
Hasılıkelam, söz, sohbet ve kelam edilecek o kadar az var ki, boşuna laklak yerine yalnız kalmak daha iyi diye düşünüyorum.
Kelam edenlerimiz çok olsun.