AYAKKABIM YOK DİYE ÜZÜLÜYORDUM; AYAKSIZ BİR ADAM GÖRDÜM

17 Şubat 2012 Cuma 02:00:00
  Uzun süre görüşemediğim bir arkadaşla karşılaştım:
-Selamünaleyküm
-Aleykümselam
-Çoktan beri görüşemiyoruz
-Evet Hocam
-Nasılsınız ?
-Hamdolsun, ne mutlu sağlığımız yerinde, aç değiliz, açıkta değiliz.
-Allah daha ziyade etsin. Sağlıklı Hayırlı ömür versin.
-Amin.
-Hocam, insanoğluyuz. Nedense bazen sapıtıveriyoruz.
-Doğrudur
-Başıma, inşaallah hayatım boyunca unutamıyacağım; şöyle bir olay geldi: Oturduğum ev ile çalıştığım işyerinin arası, Allah’a şikayet olmasın biraz uzak. Katlanamıyoruz, bu bize sıkıntı veriyor. Kendi kendime içimden: “Yahu herkesin arabası var. Ben bir araba sahibi olamadım” dedim.
Tam içimden geçen bu serzenişim biter bitmez. Karşımda kaldırımdan çıkmakta zorlanan iki ayağı özürlü bir insan gördüm. O da ben gibi bir insandı. Beni yaratan Yüce Rabbim, onu da yarattı. Hatalı düşündüğümü hemen anladım.
Çok şükür ayaktayım, benim ayaklarım vardı. Sıkıntı çekmeden yürüyebiliyordum. Ama o… Enseme döndüm baktım. Adam yok gözümden kayboldu. İçime bir ateş düştü. Birden, Rabbimiz-den sonsuz şükürde bulunmak aklıma geldi.
Allah bana bu ibret levhasını gösterdi Hocam. Kendi kendime çok üzüldüm ve utandım.
Ona ne kadar niyazda, ne kadar şükürde bulunsak bize verilen nimetlerin bedelini ödeyemeyiz.
Doğru söze ne denir. Allah bizi gaflete düşürmesin.
-Amin…
-Allahısmarladık.
– Güle güle, yolunuz açık olsun
-Sizin de.
Herhalde; Bu günlük bu kadar yeter.
Cumanız mübarek olsun efendim.