Nöbetçi Eczaneler
22 Haziran 2012 Cuma 03:00:00 Adamın biri, Kabrin kenarına oturmuş. Yorgunluğunu gidermek için bir karpuz kesmiş. O sırada yoldan acele geçmekte olan tanıdığını görür. Onu yanına çağırır. Amacı; hem gönül yarenliği edip dert ortaklığı yapmak, hem de kestiği karpuzu paylaşmaktır.
Yolcu: “İşim var. Şimdi gelemem” dese de; ısrar ağır basınca, yanına oturur. Parçaladığı karpuza, buyur eden Adam: “Şu mezarda yatanları biliyor musun? Bunların hepsinin de işi vardı. Kimi arsasına ev yapacaktı. Kimi tarla sürdü ürün alacaktı. Kimi ev yaptı içine girecekti. Kimi kızını gelin edecek, kimi oğlunu everecek, mürüvvetini görecekti. Velhasıl hepsinin de işi vardı. Hiç bir zaman, işini bitirip de buraya gelen yok Dünyanın işi bitmez.
Çevresindeki olayları özellikle gönül gözü, gönül kulağı ile algılayan olgunluğa ermiş, dış duyu organlarını, iç duyu organlarının kontrolünde tutan kişi mutlu olur.
Allah insanları birbirine iyilikte bulunmaları için yaratmış. Şükürde bulunmak elindeki nimetleri başkalarıyla paylaşmakla olur. Dünya geçici, sağlam gördüğünüz bir kişi çok geçmeden ölmüş. Azrail’e can aldıran Rabbimiz bunun sebebini de vermiş.”Ecel gelmiş, baş ağrısı bahane” Önemli olan buraya kul hakkıyla gelmemek.
“Ölüm haberi gelmeden / Ecel yakamız almadan
Azrâil hamle kılmadan /Gel dosta gidelim gönül”
İnsanın, “Şu anda bir gün öleceğimi ve yaşadığım hayatın hesabını vereceğimi düşünüyordum” diyeceğini kolay kolay duyamazsınız. Mutlaka öleceğini ve hesaba çekileceğini bilen kişi sonunu düşünmeden nasıl yaşar? Anlamak mümkün değil.
Uyku, ölümün provası. Her gün ölüp, her gün ayağa kalkıyoruz. Ölümün de Hayırlısını istemek gerek.
Büyüklerimiz: “İmanlı Kur’an’lı Allah 3 Günlük Peygamber döşeği versin”der. Yoksa: Bir yangında ateşte cayır cayır yanmak veya suda boğulmak da ölüm sebebi olabilir.
“İnsanoğlu: mal, makam, güç vs. yeterli gördüğü zaman azıverir.”(Alak: 6-7)
Allah insanları imtihan etmek için; değişik özelliklerde yaratmıştır. Makam verilen kişinin, oturduğu koltukta gurura kapılması, Zengin olanın, para ile her şeyi satın alabileceğini sanması. Bir şeyler okuyan, öğrenen kişinin ilmini vasıta yaparak, çevresindekileri, emirler vererek kullanması. Bazılarının soyu ve sülalesini ileri sürerek kendini üstün görmesi… Bazılarının güzelliğiyle ya da herkesten güçlü olduğu ile övünmesi, fazla ibadet eden bir kişinin başkalarını günahkar görüp, helak olacaklarını düşünmesi kişide bulunan zafiyettir. Olgun insan mütevazıdır, gurur ve kibir taşımaz. Allah yanında bu tür komplekslerini yenmiş. Takva sahibi olmuş; makbul bir kuldur.
Peygamber efendimize muhalefet eden: Nemrut, Firavun, Ebu Cehil, Karun makam, mal, mülk ve kaba kuvvet sahibi insanlardı.
İnsan bazı zorluklar ve sıkıntılara düştüğünde aciz kalır. Kırıcı olur. Kendine olduğu gibi, başkalarına da zarar verir. İnsanları kırmayalım, incitmeyelim, iyilikte bulunalım. Onları kazanmaya çalışalım. İnanan kişi Allah’a giden yolun başlangıcı olan gönlü yıkmaz. Kalbini kırmaz. Yunus’a bakın: “Bir kez gönül yıktın ise, bu kıldığın namaz değil, Yetmiş iki millet dahi, elin yüzün yumaz değil.” Ne güzel ifade.
İnsanlara ırk, dil, din, renk, düşünce açısından değil sadece Allah’ın CC yarattığı bir varlık olarak görelim ve değer verelim. Bedenler geçici, gönüller ise kalıcıdır. Gönül yıkan kişinin diğer bütün emeklerinin boş olduğunu Yunus çeşitli şiirlerinde anlatır.
Bu dünyaya kanmayalım /Fanidir aldanmayalım
Bir iken ayrılmayalım / Gel dosta gidelim gönül
Şu üç günlük ömürde; İncir çekirdeğini doldurmayan, yanlışlar için birbirimizden kopmayalım. Kul hakkı ağırdır. Ölüm anı gelmeden; bilerek ya da bilmeyerek yaptığımız hatalar ve işlediğimiz günahlar için, helalleşelim. Hemen tövbe edelim. Allah’tan af dileyelim.
CUMANIZ HAYIRLI OLSUN
