BİZİ KİM BEĞENİR?

Ben onu beğenmem, o beni beğenmez. Yaşam tarzımız son yıllarda başka şekiller aldı. Hep cebimizi, kendimizi düşünür olduk. Mesele patates, soğan gibi. Bir sene yokluk çekiyor ertesinde tarlada bırakıyoruz. Alan yok, satan yok efendim girdiler pahalı, mazot gübre el yakıyor.
Yabancı paralar değer kazanıyor. Bizimki geri gidiyor. Aman dolar, altın alalım. Borçlar dursun ödeyemeyiz dışarı satalım! Döviz girsin diyoruz.
Üç kuruşluk Bulgar, giyim kuşamı almaya geliyor. Türkiye ucuz diyor. Araba bagajını doldurup gidiyor. Neden? Çünkü Bulgar parası, bizimkinden değerli. Yurtdışından aldığımızı dolarla alıyoruz. Dolar altı ay önce beş liraydı. Şimdi 10 lirayı görüyor. Dışarıya ihraç edelim. Para girsin, para yerinde durmuyor ki!
Gıda sektöründe yağ sıkıntısı var. Yağsız (yavan) yemek yenmez ki! Bir markete çiçek yağı 5 kilolu 60 lira civarında satılıyor. Beş on dakikada duyan tüketicinin elinde kalıyor. Ucuz gelecek diye bekleniyor. Bir market yarı fiyatına çay satıyor. Duyan çokça satın alıyor. Diğer alıcılar yetişir miyim diye başka marketleri geziyor. Eli boş dönüyor. 10 liradan aşağı meyve yok. Döngel’in kilosu 12 lira.
Geçmişte bakalar vardı. Müşterisini korur. Veresiye verir. Alıcı da hep oradan alır, bakkal da tüketici de hoşnut olurdu.
Satıcının kârı yüzde 10’u geçmezdi. Reklâmlar görüyoruz 400 liralık ayakkabı 250 lira diye! Önceden 400 isteyeceğine 250 TL desene!
Toprak Mahsülleri Ofisi, üreticiden alır. İsteğe göre piyasaya sürerdi. Sümerbank giyecek piyasasına hakimdi. Yokluk ya da fiyat yüksekliği olmazdı. Biz ne yaptık, Bakkalı, ayakkabıcıyı, manifaturacıyı defterden sildik. Terziyi unuttuk.
Biz böylece eskiyi sildik yeni düzen kurduk. Suç kimin, hepimizin. Kimi, neyi kime şikayet edelim.
Yolu yordamı düzgün seçmedik ki.