Duyarlı Afyon – Kocatepe Gazetesi

15 Temmuz 2014 Salı 03:00:00
  Gece 2 buçuk. Yani sahur vaktinden önce. Gün boyu büyük yükler taşıyan, otomobillerle, minibüslerle, yayalarla, otobüslerle cebelleşen Kurtuluş Caddesi, görece sessiz.
Yine gelip geçiyor araçlar, teybinde son moda arabesk şarkıları çalan gençler yine yavaş hızla sağa-sola bakıyor; ama gündüzki gibi bir hengame yok.
Caddenin sakinliğini, ani bir fren sesi ve acı bir ağlama sesi bozuyor.
Bir otomobil, bir köpeğe çarptı, duyulan iniltilerden belli. “Kimse ilgilenmemiştir” önyargısı ve “Acaba ne oldu” sorusuyla pencereye çıkıyoruz. Pencereden tam görünmüyor, olan biten…
Arkeoloji Müzesi önünde bir kalabalık…
Arada duyulan “viyak”a benzeyen sesler… Kimsenin elinden bir şey gelmiyor, ama birisi su arıyor köpeğe vermek için, kimisi telaşla telefona sarılmış.
O sırada hızlı hızlı başka bir köpek geliyor “olay yeri”ne. İnsanları ürkütmüyor, ama aklı orada.
Bir dolaşıyor, Hıdırlık tarafına gidiyor sonra. Acı acı uluyor, yas gibi, birilerini çağırır gibi…
Sonra tekrar geliyor o köpek. Yola doğru inerken, iki genç yürüyor.
Köpek, gençlere yol veriyor resmen, “Siz buyurun, benim yavrum kaza geçirdi, ona gitmem lazım” der gibi.
Gençler gidiyor, köpek hızla yavrusunun yanına gidiyor gitmesine ama; oradaki topluluktan da çekiniyor.
Köpek yavrusunun başındaki insanlar, durumu anlıyor… 20-30 kişi aynı anda tek bir çizgi hâline gelip, köpekle yavrusunun buluşması için imkan sağlıyorlar. Anne köpek yine tedirgin. 3 metre uzakta duruyor.
Yavru köpek ise “Anne geliyorum, bekle” der gibi ağlıyor fakat, yürümeye mecali yok. Çünkü ayağı kırık… Görenlerin, izleyenlerin içi eriyor. Herkes daha da duygusallaşıyor, “Bir şeyler yapalım” fikri somutlaşıyor.
Neticede yavru köpek, anne olay yerini terk ettikten sonra bir otomobilin bagajına konulup götürülüyor.
Hüsn-ü zanda bulunmakta fayda var; muhtemelen veteriner birisine ya da hastaneye götürülüyor köpek.
Kazazede yavruya yardım etmek için gelen gençler, abiler, teyzeler evlerine dönüyorlar, ki bazısının evi Hıdırlık yokuşunda…
Ben Anadolu’da bazı duyarlılıkların yok olmaya yüz tuttuğunu, bu nedenle milletin güçsüz kalmaya başladığını düşünürdüm.
Ama görüyorum ki küçük bir köpeği bile kurtarmak için seferber olabiliyoruz.
Birbirimizi hiç tanımasak da, “can” için canımızdan, uykumuzdan, rahatımızdan fedakârlık yapabiliyoruz.