Mutluyuz – Kocatepe Gazetesi

20 Nisan 2014 Pazar 03:00:00
  Bir gelin arabasının süslemesinde yazan kalp içindeki kelime değil, yazının başlığı.
Başlık, Afyonkarahisarlıların devletin derlediği verilere göre ruh hâlini yansıtıyor.
Türkiye İstatistik Kurumu’nun verilerine göre Afyonkarahisar, Ege’nin en mutlu iliymiş. Ne mutlu bize…
Biz de şehrimizde gidişin doğru yönde olmadığını söyler dururduk kendi kendimize. Demek sorun bizdeymiş, nereden bilelim?
Fakat neler mutlu etmiş olabilir Afyonkarahisarlı’yı, bir düşünelim…
Örneğin bir devlet kurumu yetkililerinin telefon açıp ya da adresi ziyaret edip “Mutlu musun” demesine mutlu olmuş olabilir.
“Sizi tanıdığım için mutlu oldum” diyenlerin varlığından şüpheliyim, ama en azından herkes birbirinin “yüzü”ne mutluluğu ifade ediyor olabilir.
Meselâ “ithal et” geliyor diye mutlu olabiliriz. Kasaplar Odası Başkanı İbrahim Yörük, yani et sektörünün Afyonkarahisar’daki temsilcisi “ithal et gelsin” açıklamasını yaptı ya. Belki vatandaşlar, ithal etleri karşılamak için konvoy bile oluşturmuş olabilir. Yeni düzenlemeyle ithal et için mavi halı da sermiş olabiliriz.
Nur topu gibi alışveriş merkezlerimiz olacağı için, yanlarında toplu toplu konutlar inşa edeceğimiz için mutlu olabiliriz. Ne de olsa bunlar hep medeniyet işareti.
Eğitimde son 30 il arasında yer alabiliriz; trafikte sıkıntılar yaşayabiliriz. Olsun; mutluyuz biz. Ulaşmamızı, ulaşamamamızı seviyoruz.
Kaldırım ile yol arasındaki açık otoparklarımızla, açık otoparklarımızdan sonra bir sıra daha araç park edişimizle mutluyuz.
Egzozu patlatılan motorsikletlerin, eski model otomobillerin caddelerimizde dolanmasıyla, yazın pencere açamayışımızla mutluyuz.
Gelmeyin üstümüze, mutluyuz biz.
Şehrin ortasında kalan yıkık binalarımızla, şehrin görüntüsünü değiştirdiği belirtilen dere ıslahının yanı başındaki işletmelerimizle mutluyuz. Hatta biraz daha ilerlersek, Ankara Otoyolu’nda, Akçin çevresinde suda yıkanan büyükbaş hayvanlarımızla gayet mutluyuz.
Meselâ, Hamm Bulvarı üzerindeki refüjde kullanılan “çim halı” ile gayet güzel bir birlikteliğimiz var. Onunla da mutluyuz.
Trafik kurallarına kafasına göre uyan minibüsçü ve özel halk otobüslerimizle mutluyuz.
Yanımızdan geçmeyen otoyolla, işlemeyen havaalanıyla, hayallerde kalan projelerle mutluyuz.
Kurumlar bizi “kalkınmada öncelikli bölgeler” statüsünde görüyor; olsun demek ki kaale alınıyoruz; hem de hiç “alınmadan” mutluyuz.
Başarılı olacağını söylerken, rakibini küçümseyen; başarısız olunca rakibi abartan ve istifa sorumluluğunu hissetmeyen, başarılı olunca kendini ön plana atmayı seven siyasetçilerimizle mutluyuz.
Dokunmayın bize, biz mutluyuz.
El alem, birlik olup büyükşehirlik hakkına kavuşurken, aynı nüfustan fazlasını kentimize getiremediğimiz için mutluyuz.
Dumlupınar ve Yalvaç, “ille de Afyon’a bağlanalım” diye ısrar ettiği hâlde, “Le amaaan” ve “Netçez” dediğimiz için mutluyuz.
4 yıldır yolunu gözlediğimiz “uzay yan sanayii” ile mutluyuz.
Gıdanın, tarihin, termalin başkenti sıfatı yeter bize.
İçini dolduramasak da mutluyuz.
“Kalkınma”, “gelişme”, “atak” gibi dernekler kurup, Afyonkarahisar’a bir değer katmadığımız için, saman alevi gibi gelip geçici dernekler kurduğumuz için mutluyuz.
Her 17 kişiye bir dernek düştüğü için mutluyuz.
Onca yardım kuruluşuna rağmen ve dahi “mücadele kampanyaları”na karşın; İmaret önünde, Yeşilyol’da, Ambaryolu’nda el açan dilencilerimizi görünce nasıl mutlu oluruz?
Ama mutluyuz işte.
Sağlam caminin gösterişli şadırvanı, alışveriş merkezine kurban edilirken ne kadar mutluluk duyarsa; şehir olarak da o kadar mutluyuz bence.