İslam dininin ve ahlakının temelini oluşturan kavramlardan birisi olan emri bil ma’ruf ve nehy-i anil münker, Emeviler dönemiyle birlikte rafa kaldırılmış, hatta yasaklanmıştır.
Emevi Sultanlarında Abdülmelik İbn-i Mervan Hicretin 75. yılında minbere çıkarak halka şöyle hitap etmişti:
“Ben bu ümmete arız olan hastalıkların tedavisi için kılıçtan başka çare göremiyorum. Zaten bundan başkasına da başvurmayacağım. Şimdi içinizden biri çıkar da bana Allah’tan kork derse hemen kellesini uçururum.” (Mevdudi, 222)
Velid İbn-i Abdülmelik ise, bir Cuma namazında, hutbeyi o kadar uzattı ki, neredeyse ikindinin vakti geçecekti. Cemaatten bir zat ayağa kalktı ve:
“Ey Emirulmü’minin! Zaman sizi beklemiyor. Namazda bu kadar geciktiğinizden dolayı Allah’ın karşısına nasıl bir özürle çıkacaksınız?” dedi.
Velid’in cevabı:
“Ey adam! Doğru söylüyorsun. Fakat burası doğru konuşanların yeri değildir. Sen nereden çıktın?” oldu.
Nitekim o sırada padişahın muhafız alayına mensup bir şahıs bu zatı derhal öldürdü. Böylece onun Cennet’e gitmesine vesile oldu.(Mevdudi, s: 223)
Emevilerin takip ettiği bu çirkin siyaset Müslümanları yavaş yavaş aşağılık kompleksine düşürdü. Müslüman ahali artık vurdumduymaz bir hale gelmişti. Ölümü göze alarak hakkı haykıran insanlar artık nadiren çıkıyordu. Genelde iki yüzlü, yılışık ve menfaatçi bir toplum yığını meydana gelmişti. Hiç şüphesiz böyle bir toplumun mimarı Emevi hanedanıydı.
Emeviler tarafından öldürülen ve işkence edilen bu insanların suçları sadece iyiliği emretmek, kötülükten sakındırmak ve gerçekleri ölüm pahasına bile olsa söylemekti. Halbuki Yüce Allah Kur’an-ı Kerim’de Âl-i imran suresi 104. âyette:
“Siz, Ey Müslümanlar, insanların faydası için yeryüzüne çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz.  İyiliği emreder, kötülükten men eder ve Allah’a inanısınız.” buyurmuştur.
Lokman suresi 17. âyette ise:
“Namazı dosdoğru kıl, iyiliği emir ve tavsiye et, kötülükten sakındır. Bu yüzden maruz kalacağın şeylere katlan” buyurulmaktadır.
Peygamber Efendimiz ise:
“Haksızlık karşısında susan dilsiz şeytandır.”, “Benim ümmetimin fertleri , haksıza, “Sen haksızsın!” demekten korktuğu ve çekindiği zaman onlardan ayrıl” buyurmuştur.
İşte Emevi idarecileri tarafından insafsızca öldürülen bu Müslümanlar, Allah ve Resulünün emirlerini yerine getiren ve Lokman suresi 17. ayette belirtildiği gibi bu yolda bela ve musibetlere katlanan salih Müslümanlardı.