Afyonkarahisar’ın 500 yıllık geleneği Şifalı Aşure Geleneği ve bu geleneği başlatan büyük zat Sultan Divani hazretlerini anlatmıştık son yazımızda.  Mevlana’nın 7’nci kuşak torunu Sultan Divani Mehmet Çelebi hakkında bugünlere kadar ulaşan bilgilerden sizlere aktamya devam ediyoruz.
Sultan Dîvâni’nin Sandukası
Sadık müridi Muğlalı Şâhidî İbrahim Dede’nin 1544’te yazdığı Gülşen-i Esrar’ında, Dîvâne Mehmet Çelebi’nin sağ olduğuna dair işaretler ve 1545’te bir mesnevî vakfiyesine şahâdeti; Şâhidî Dede’nin Şeyhi’nin vefatından sonra,her sene kabrini ziyaret maksadıyla Afyonkarahisar’a geldiği, muayyen bir süre kalıp döndüğü, H.957/M.1550 tarihindeki ziyaretlerinde vefat ettiği ve şeyhinin yanına gömüldüğü dikkate alınırsa, Dîvâne Mehmed Çelebi’nin H.953/M.1546 veya H.954/M.1547 yıllarında vefat etmiş olması gerektiği söylenilebilir.
Sakıp Dede’nin Sefîne-i Nefîse-i Mevlevîyan adlı eserine göre, ölüm tarihi, Hicrî 936 (Mîlâdî 1540) yılıdır. Kendisinden sonra Afyonkarahisar Mevlevî tekkesi postuna oğlu Hızır Şah oturmuştur.
Edebî Kişiliği
Sultan Dîvânî’nin, “Şiirleri” ve “Tarîkat’ül Arifîn” adlı tasavvufî bir risalesi mevcuttur. Sultan Dîvânî’nin, müratteb bir Dîvân’ı olmamasına rağman, elimizde bulunan şiirleri metin bir uslûba sahip olduğu noktasında yeterli fikir vermemektedir. Şiir tekniği bakımından devrin üstad şairlerini aratmayan Semâî özellikle bazı şiirlerinde ses tekrarları ve benzerliklerinden faydalanmak suretiyle âhenk bakımından mükemmeliyete ulaşmıştır.
Göründü karşıdan bir gevher-i pâk
(Karşıdan bir temiz cevher göründü)
Her lâle yanak dillere bir dâğ-ı nişândur
(Her lâle yanak gönüller için bir nişan yarasıdır)
Bugün bize ayrılan yere bu kadarını sığdırabildik. Nasip olursa gelecek hafta Sultan Divani Hazretleri’nin tasavvufi kişiliği, teşkilatçılığı ve evlatları ile ilgili bilgilerle buluşalım.